อย่าพูดว่า “ให้แล้วไม่รู้จักบุญคุณ” เพราะถ้าหวังบุญคุณ มันไม่ใช่การให้ แต่เป็นการค้า
เชื่อว่าในเดือน ๆ หนึ่งคุณต้องพบกับการขอร้อง ขอให้คุณช่วยเหลือในบางเรื่อง ตั้งแต่เรื่องเล็ก ๆ อย่างเดินไปหยิบของให้หน่อย ช่วยติดต่องานให้บ้าง หรือเรื่องยืมเงิน ยืมทองก็ต้องมีกันบ้าง แต่ละครั้งที่เรายื่นมือให้ความช่วยเหลือ จะมากหรือน้อยนั้นมักขึ้นอยู่กับความสนิทสนม ความใกล้ชิด ยิ่งสนิทมาก ใกล้มาก ก็ช่วยมาก แต่ถ้าสนิทน้อย อาจจะไม่ช่วย หรือ ช่วยแต่ต้องมีดีล มีผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน เวลาที่เราดีล มีข้อตกลงในการช่วยเหลือ แลกเปลี่ยน เหล่านี้มักไม่ค่อยเป็นปัญหาเท่าไหร่ แต่ปัญหามักจะเกิดจากการช่วยเหลือกับ “เพื่อน” คนที่เราใกล้ชิด คนที่เราอยากให้ โดยที่เรา “ไม่ได้คิดอะไรเลย” ปัญหาเกิดเพราะเมื่อวันหนึ่งเราลำบาก เรามีปัญหาบ้าง เราจะเริ่มมองหาคนที่เราเคยช่วยเหลือ และเดินย้อนกลับไปถามไถ่เค้า บางครั้งก็ได้รับการช่วยเหลือที่ดี บางครั้งก็ไม่ได้.. และเมื่อไม่ได้ คนจำนวนไม่น้อยมักพูดว่า “ให้แล้วไม่รู้จักบุญคุณ” จริงอยู่ที่ว่า.. เราก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ทำอะไรก็ต้องหวังผลตอบแทนบ้าง บางครั้งแค่คำขอบคุณก็เพียงพอ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เราคิดว่าเราจะ “ให้” แล้ว ก็คือ “ให้” ความสุขที่สุดจากการให้คือให้โดยไม่ต้องคาดหวัง เมื่อไม่คาดหวัง ก็จะไม่ผิดหวัง มีพระราชดำรัสของพระเจ้าอยู่หัวในรัชกาลที่ 9 ที่ท่านเคยตรัสในสภาคองเกรส […]
